ให้โลกรู้ว่ารักเธอ

แม้จะทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกัน แต่สุดท้ายแล้ว ทั้งสองจะลงเอยเช่นไร กับหัวใจน้ำแข็งที่ทั้งสองคนสร้างขึ้นมา....

หญิงสาวไม่เคยคิดเลยว่ารักแรกที่เธอมีจะลงเอยด้วยความเจ็บปวด ....

เมื่อชายหนุ่มเข้าใจเธอผิด ทำให้เขาไม่อยากเห็นเธอมีความสุข....

~~~~~~

เสียงฝีเท้าเล็กๆ ของเด็กหญิงวัยห้าขวบกำลังวิ่งผ่านแปลงผักสีเขียวเนื้อที่ประมาณหนึ่งไร่ของ หญิงสาวที่มีนามว่าม่านมุก ซึ่งเธอเป็นพี่เลี้ยงของเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังวิ่งมาหาเธอแต่เช้า ขณะที่ม่านมุกกำลังเก็บผักบุ้งไปส่งขายที่ตลาด หากเสร็จเธอก็จะกลับมาอาบน้ำไปเป็นพี่เลี้ยงของเด็กหญิงน้ำนิ่ง และกลับเข้าบ้านอีกทีก็เกือบหกโมงเย็นของทุกวัน และหลังจากนั้นเธอก็ไปทำงานที่ร้านอาหารในตอนเย็น ที่ม่านมุกทำเช่นนี้ก็เพราะต้องเก็บเงินมาใช้จ่ายและเก็บมารักษาพ่อที่ไม่ค่อยสบาย ม่านมุกอาศัยอยู่กับพ่อสองคนพ่อในวัยห้าสิบที่ไม่ค่อยแข็งเเรง ส่วนแม่ก็ทิ้งเธอไปตั้งแต่คลอดได้ไม่นาน หญิงสาวไม่เคยเอ่ยถามพ่อว่าเเม่ไปไหน เพราะเธอรักพ่อเพียงคนเดียว ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อก็เลี้ยงเธอมาเพราะปลูกผักขาย ทำให้ม่านมุกไม่ยอมทิ้งอาชีพปลูกผักตามพ่อ เธอมีบ้านไม้ที่ปลูกขึ้นในสวนผักหลังไม่ใหญ่มากแต่ก็น่าอยู่สำหรับเธอ  

" พี่มุก !!! " 

" หนูน้ำนิ่ง มาไงคะ ทำไมไม่รอพี่ที่บ้าน !? "

หญิงสาวตกใจที่อยู่ๆ เด็กหญิงตัวน้อยก็วิ่งเข้ามากอดเธอจากทางด้านหลัง ม่านมุกเอียงตัวไปกอดดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย 

" พี่มุกยังเก็บผักไม่เสร็จเลยค่ะ และนี่ก็ยังเช้ามากเลย หนูตื่นเช้าจังน้ำนิ่ง "

" เธอก็รู้ว่าหนูน้ำเอาเเต่ใจมากแค่ไหน ฉันบอกว่าให้รอที่บ้านก็ไม่ยอม จะมาพบเธอที่นี่ให้ได้  ฉันเลยต้องซื้อกับข้าวมาที่นี่ด้วยเลย " 

" คุณธันวา  คงยังไม่ได้นอนสินะคะ ไหนว่าประชุมดึกมาก "

ม่านมุกมองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนมองเธออยู่ห่างๆ ในตอนนี้ ใบหน้าของเขาหล่อเหลาอย่างกับนายแบบผิวพรรณขาวใส ก็อย่างว่าเขาเป็นถึงผู้บริหาร วันๆก็เดินตรวจงานเล็กๆ น้อยๆ  ไม่เหมือนเธอที่ทำงานกับดินฟ้าอากาศ เธอมองถุงในมือของเขาที่ดูมากมาย เธอขยับก้าวมายืนข้างหน้าเขา 

" มุกช่วยถือให้ค่ะ  เชิญเข้าไปในบ้านก่อน " 

ม่านมุกเชิญเขาเข้าบ้านบ่อยจนเคยชินกับประโยคนี้ไปเสียเเล้ว ทีเเรกเธอก็รู้สึกเขินอายอยู่บ้างแต่พอหลังๆ เธอก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องปกติไปเสีย คำพูดที่ชายหนุ่มพูดบ่อยหากมาที่นี่คือ 

 ' ฉันชอบธรรมชาติอย่างนี้ น้ำนิ่งก็ชอบ เอาเป็นว่าเธอเลี้ยงน้ำนิ่งที่นี่เเล้วกันตอนเย็นฉันจะพากลับเอง ' 

ม่านมุกพาทั้งสองคนมาที่ห้องรับแขกหน้าบ้านที่มีเก้าอี้ไม้ไผ่สามสีตัว ทุกอย่างในบ้านจัดสรรอย่างเหมาะสมสะอาดมองมุมไหนก็สบายตาอย่างชายหนุ่มชมบ่อยๆ  น้ำนิ่งวิ่งขึ้นเตียงไม้ไผ่ที่มีผ้านุมๆ รองอยู่เหมือนจะรู้ว่าที่นี่คือที่ประจำของตนเอง 

" พี่มุกไปเก็บผักต่อเถอะค่ะ น้ำนิ่งจะนอนรอตรงนี้เอง น้ำนิ่งเอาของเล่นมาด้วย "

หญิงสาวยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กหญิงตรงหน้า ก่อนจะหันสายตาไปที่ชายหนุ่มอีกคน เขายิ้มให้กับเธอเช่นกัน 

" ผมก็เช่นกัน ผมมีมือถือ เล่นได้ทั้งวัน เชิญคุณตามสบาย "

ม่านมุกยิ้มอ่อนก่อนจะพูดขึ้น 

" เดี๋ยวเสร็จเเล้วมุกจะมาหากับข้าวให้นะคะ " 

ทั้งสองยิ้มให้กัน ก่อนที่เธอจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อมัดผักส่งตลาดให้ทัน วันนี้ม่านมุกตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อมัดผักให้ได้มากกว่าทุกวัน  พ่อที่มัดอยู่อีกฝั่งหันมามองลูกสาวคนเดียวที่เดินกลับมาหาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ท่านจะนั่งลงที่เก้าอี้ช้าๆ  

"  มากันทุกวัน บ้านไร่ปลายนาอย่างนี้ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้ดีมีเงินมานั่งนอนด้วย ความจริงหากจะว่าไปคนรวยที่ไหนเขาจะมาสถานที่อย่างนี้ หากเขาไม่มีจุดประสงค์ในใจ จริงไหมมุก "

" พ่อ อีกแล้วนะ คิดอะไรไม่เข้าท่าเลย เรากับเขาห่างกันอย่างฟ้ากับเหว เขาเอ็นดูเมตตาเราก็ดีขนาดไหนแล้วพ่อ  จะว่าไปคนเหมาะที่จะเลี้ยงน้ำนิ่งก็มีตั้งเยอะ .."

ม่านมุกนึกถึงวันที่เธอไปสมัครงานเป็นพี่เลี้ยงวันแรกที่มีหญิงสาวสองสามคนไปสมัครด้วย วันนั้นเธอไม่มั่นใจเลย เธอจึงตัดสินใจเดินออกมาเงียบๆ  แต่ขณะเดียวกัน เธอก็เห็นเด็กผู้หญิงคนนึงวิ่งตามลูกบอลออกมาจากในบ้าน ในขณะที่รถยนต์คันหนึ่งกำลังแล่นมา ม่านมุกตัดสินใจวิ่งเข้าไปกอดเด็กหญิงให้หลบข้างทางจนทั้งสองล้มลงที่พื้นอย่างเเรง หัวเข่าของม่านมุกแตกมีเลือดไหลออกมา ด้วยความตกใจเด็กหญิงจึงร้องไห้เสียงดังจนทุกคนวิ่งออกมาดูที่หน้าบ้าน และนั้นทำให้เธอถูกเลือกโดยไม่มีข้อเเม้  เมื่อนึกถึงม่านมุกก็แอบยิ้มออกมาเล็กน้อย 

" พ่อ มุกว่าเรามัดผักบุ้งได้เยอะแล้ว พ่อไปพักเถอะจ้ะ เดี๋ยวมุกโทรเรียกรถผักมารับเอง พ่ออาบน้ำรอกินข้าวเลยนะ " 

" ได้ๆ   ว่าแต่ คุณธันวาเขาซื้ออะไรมาเยอะขนาดนั้นเกือบทุกวัน "

" ช่างเขาเถอะพ่อ เงินเขานิ แค่นั้นเขาไม่คิดมากหรอก "

ผู้เป็นพ่อหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป ม่านมุกมองกองผักที่วางเรียงอยู่ก่อนจะยกมือขึ้นมานับ